ทำหน้าที่เป็นนักเขียนประจำ
แนะนำหนังสือดีที่น่าอ่านในคอลัมน์
“ในห้องหนังสือ”
ให้กับภูเก็ตบูลเลทินมาก็น้าน…นาน
เพิ่งมีโอกาสได้เปิดเผยโฉมหน้าที่แท้จริงของผู้เขียนคอลัมน์นี้
อาจารย์พรพักตรา
ไชยเศรษฐ์ อาจารย์ประจำโปรแกรมวิชาภาษาไทย
คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต
ครูชอบอ่านหนังสือมาตั้งแต่เด็ก
เพราะคุณพ่อคุณแม่เป็นครู ท่านปลูกฝังให้รักการอ่าน
จนกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวัน
ครูชอบอ่านหนังสือหลายแนว เลือกอ่านตามอารมณ์
อ่านตั้งแต่หนังสือวิชาการ ไปจนถึงหนังสือกอสซิปดารา
ข่าวปาปารัสซี่ก็อ่าน บางคนอาจคิดว่าหนังสือพวกนี้ไร้สาระ
แต่ครูสอนเด็กวัยรุ่นต้องติดตามเรื่องพวกนี้บ้างเพื่อเอามายกตัวอย่างเวลาสอน
ครูอยากเปรียบหนังสือเหมือนเพื่อนนะคะ
บางครั้งเราก็อยากได้เพื่อนเที่ยว
บางครั้งเราก็อยากได้เพื่อนติวหนังสือ
บางครั้งเราก็อยากได้เพื่อนคิด แตกต่างกันไปตามเวลา
โอกาส และอารมณ์
ในเมื่อต้องเลือก
“เล่มโปรด”
จริง ๆ นักอ่านผู้ท่องบรรณพิภพมากว้างไกล
อย่างอาจารย์พรพักตรา จึงขอเลือก
“เล่มโปรด” มานำเสนอถึง 4 เล่ม นั่งเลือกอยู่นานมากว่าเล่มไหนเป็นเล่มโปรด
ถ้าจะให้เลือกเล่มเดียวคงเลือกไม่ได้
ก็เลยขอเลือกเป็นชุดแล้วกันนะคะ เรียกว่า
“วินทร์มาวิน”
เพราะชุดที่เลือกมาเป็นผลงานเขียนของคุณวินทร์
เลียววารินทร์ ทั้งหมด ครูชอบนักเขียนท่านนี้
ติดตามผลงานมาตั้งแต่งานเขียนเล่มแรก
ๆ ของเขา ผลงานที่ได้รับรางวัลซีไรท์
จนถึงช่วงหลังที่เป็นงานเขียนเชิงทดลองซึ่งเป็นสิ่งแปลกใหม่ในวงการวรรณกรรม
เล่มแรกที่อยากแนะนำคือ ประชาธิปไตยบนเส้นขนาน
เป็นผลงานที่เขาได้รับรางวัลซีไรท์
เป็นเรื่องเกี่ยวกับบันทึกประวัติศาสตร์การเมืองของไทย
ผสมผสานกับจินตนาการของผู้เขียน งานชิ้นนี้ทำให้เขาเป็นที่รู้จักในวงกว้าง
เล่มที่สองคือ หนึ่งวันเดียวกัน
เล่มนี้ครูชอบมาก เนื่องจากคุณวินทร์เคยเป็นนักโฆษณา
งานเขียนชิ้นนี้เขาจึงใช้ตัวหนังสือผสมผสานกับภาพ
และการจัดกราฟิก เป็นรูปแบบคล้ายงานโฆษณา
เพื่อสื่อสารกับผู้อ่าน โดยหยิบจับเอาสิ่งต่าง
ๆ รอบตัวในชีวิตประจำวันมานำเสนอในทำนองเสียดสี
อ่านแล้วสะดุดใจ เล่มต่อมา คือ รอยเท้าเล็ก
ๆ ของเราเอง เป็นบทความสั้น
ๆ ที่อ่านง่าย โดยผู้เขียนจะยกเอาคำคมของบุคคลต่าง
ๆ ที่น่าสนใจมานำเสนอ พร้อมสอดแทรกแง่คิดเล็ก
ๆ น้อย ๆ แต่ลึกซึ้ง และน่าหยิบฉวยมาใช้ในชีวิตประจำวัน
เล่มสุดท้าย อำ
เป็นงานเขียนเรื่องสั้นที่ผสมเรื่องจริงกับเรื่องอำไว้ในเรื่องเดียวกัน
และจะมีเฉลยในตอนจบว่าเรื่องไหนจริง
และเรื่องไหนอำ แสดงให้เห็นว่านักเขียนต้องทำการบ้านค้นคว้าข้อมูลมาเยอะมาก
เขาต้องรู้ว่าข้อเท็จจริงเป็นอย่างไร
เพื่อจะมาอำได้อย่างแนบเนียน จนคนอ่านแยกไม่ออก
การอำนี่บางคนอาจคิดว่าเป็นเรื่องไม่ดี
แต่คุณวินทร์สามารถนำการอำมาใช้ในงานเขียน
จนกลายเป็นศิลปะที่ท้าทายความสามารถทั้งผู้เขียนและผู้อ่านในการตัดสินใจว่าเรื่องไหนจริง
เรื่องไหนอำ 4 เล่มนี้เป็นเล่มโปรดที่อยากจะนำเสนอค่ะ